Platonis Protagoras

Blurb

Protagoras – dzieło filozoficzne Platona, należące do tak zwanych dialogów wczesnych, opatrzone podtytułem: „Sofiści; dialog prowadzący.” Zasadniczą problematyką dzieła jest cnota i kwestia jej ewentualnej nauki. Pierwsze tłumaczenie „Protagorasa” na język polski opublikowane zostało w 1881 roku. Z 1923 roku pochodzi popularny przekład Władysława Witwickiego.
W dialogu biorą udział Sokrates oraz sofista Protagoras, urodzony około 486 roku przed Chrystusem. Protagoras przebywał w Atenach dwukrotnie, to jest około 444 roku przed Chrystusem i około 432 roku przed Chrystusem. Historycy wskazują drugą z powyższych dat jako datę rozmowy, która opisana została w dialogu. Protagoras jest uznanym sofistą, który jeździ po kraju i naucza, a za nauki pobiera opłaty.
Głównym przedmiotem dyskusji między Sokratesem a Protagorasem jest pytanie: czy cnoty można nauczyć? Sokrates twierdzi, że nie. Między dwoma mędrcami dochodzi w pewnym momencie rozmowy o cnocie do sporu co do sposobu prowadzenia dysputy. Sokrates bowiem woli metodę indukcji, w której czuje się najlepiej: krótkich pytań i zwięzłych odpowiedzi.